Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου: Η Φύση

Ο πατέρας μου ήταν ερωτευμένος με τα δέντρα του. Τα έβλεπε σαν ζωντανούς οργανισμούς όπως ο Βίκο και ο Καζαντζάκης: Γιατί αυτά ήμασταν και αυτά θα ξαναγίνουμε, έλεγε. Μόνο που αυτή η ενότητά μας με τη φύση απωλέσθηκε κατά την Αναγέννηση, όταν ο άνθρωπος αποσπάσθηκε από τη φύση (Κώστας Παπαϊωάννου) για να την κατακτήσει.

Επίσης, οι θεμελιωτές της θετικής επιστήμης από τον απέραντο πλούτο του υλικού κόσμου έθεσαν εντός του πραγματικού μόνο «τα ποσοτικά μετρήσιμα μεγέθη». Με αυτό τον τρόπο σχηματίσθηκε η πεποίθηση ότι η φύση «είναι γραμμένη με μαθηματικούς χαρακτήρες», ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τη φύση, αλλά για τη μαθηματική δομή της (Ε. Σάμπατο). Έτσι, η «μαθηματική γλώσσα», αντί να εκφράσει τον απέραντο πλούτο της φύσης, εξέφρασε εν τέλει το «πυθαγόρειο φάντασμά της», σύμφωνα με το οποίο ένας εκ γενετής κωφάλαλος μπορεί να απολαύσει μια μουσική εξετάζοντας την παρτιτούρα της. Οι συγκινήσεις, τα συναισθήματα, τα βιώματα και οι μεταφυσικές αγωνίες, ο έρωτας και η ομορφιά έγιναν παγωμένα σύνολα ημιτόνων και λογαρίθμων, για να εξοβελιστούν, τελικά, στο χώρο των αυταπατών.

Γι’ αυτό, μετά τις φωτιές, δεν μιλάμε ότι κάηκαν τόσες μαργαρίτες, τόσες μολόχες, τόσα πεύκα, τόσες ελιές, αλλά αναφερόμαστε γενικώς στο «πράσινο», στα «στρέμματα», στο οικονομικό κόστος. Μάλιστα, γίνεται διάζευξη μεταξύ της ανθρώπινης και της άλλης ζωής. Κι όμως, ενδέχεται η ζωή μιας μαργαρίτας να είναι πιο σημαντική (Ταρκόφσκι). Αλλά μάλλον φτάνουμε στις έσχατες συνέπειες του τεχνολατρικού πολιτισμού μας, που είναι -λόγω της αφαιρετικής ενοποίησης- το μαθηματικό φάντασμα της πραγματικότητας και μια «φαντασιακή» κοινωνία που αποτελείται από «ανθρώπους-πράγματα», από πέτρινους ανθρώπους και μια φύση γυμνή σαν πέτρα.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Βραδυνή 25-09-2009

http://gpapaso.blogspot.com/2009/08/blog-post_25.html