σημειώματα του μήνα - editos |
Συντάχθηκε απο τον/την Κ. Καρεμφύλλης |
Τρίτη, 19 Δεκέμβριος 2023 23:24 |
Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2023
It’s four in the morning, the end of December, I’m writing you now just to see if you’re better. New York is cold, but I like where I’m living, there’s music on Clinton Street all through the evening.
I hear that you’re building your little house deep in the desert. You’re living for nothing now, I hope you’re keeping some kind of record.
Yes, and Jane came by with a lock of your hair; she said that you gave it to her that night that you planned to go clear. Did you ever go clear?
Ah, the last time we saw you, you looked so much older, your famous blue raincoat was torn at the shoulder, you’d been to the station to meet every train, and you came home without Lili Marleen, and you treated my woman to a flake of your life, and when she came back she was nobody’s wife.
Well, I see you there with the rose in your teeth, one more thin gypsy thief. Well, I see Jane’s awake…
She sends her regards. And what can I tell you, my brother, my killer… what can I possibly say? I guess that I miss you, I guess I forgive you. I’m glad you stood in my way.
If you ever come by here, for Jane or for me, well, your enemy’s sleeping, and his woman is free.
Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes, I thought it was there for good, so I never tried.
And Jane came by with a lock of your hair; she said that you gave it to her that night that you planned to go clear.
Sincerely, L. Cohen
Leonard Cohen, Famous Blue Raincoat
Also: Jennifer Warnes
Demelsa Haughton - The Attention Seeking Fawn
Να φύγεις και να τους αφήσεις πίσω (Για μια ακόμη φορά)
Αναρωτιέσαι πόσες ακόμα γιορτές θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις στη ζωή και για πόσες αναμονές να αδημονείς. Ωραία αναμφίβολα η αναμονή των ωραίων πραγμάτων. Αλλά για ποιο λόγο αλήθεια το ταξίδι προς την επιθυμία είναι πολλές φορές ανώτερο από την ίδια την πραγμάτωση της; Γιατί η αναμονή είναι κάποτε πιο γλυκιά από την έλευση του επιθυμητού; Ίσως γιατί η πικρή εμπειρία μιας προβλέψιμης κατά τα άλλα ζωής λέει πως μετά την πραγμάτωση θα έρθει η φθορά, η παρακμή, η εντροπία, το τέλος. Και γιατί η πραγμάτωση της επιθυμίας είναι σχεδόν πάντα και καταστροφή του αντικειμένου επιθυμίας. Τι είδους δημιουργικότητα επέρχεται σταθερά μέσα από το ανικανοποίητο; Όταν το τέλος του ονείρου δημιουργεί αμέσως το όνειρο που θα το διαδεχτεί;
Ξέρεις ότι στο μέτρο που επιθυμείς, που θέλεις, που βούλεσαι, που σχεδιάζεις, που ερωτεύεσαι, είσαι ακόμη ζωντανός. Και ότι δε ζεις, όταν υπολογίζεις, όταν επιβουλεύεσαι, όταν φθονείς την ζωή που θα ήθελες να έχεις, αλλά υπήρξες άτυχος, αδύναμος, λίγος, άτολμος και μικρός για να την έχεις. Όταν ζεις τη ζωή μέσω αντιπροσώπων (την οθόνη της τηλεόρασης ας πούμε) ή όταν διαμαρτύρεσαι διαρκώς για τη δυστυχία της ζωής σου, δίχως να κάνεις μία – έστω - κίνηση για να την αλλάξεις.
Βλέπεις από τη μια λοιπόν, αυτό που συνιστά την κυρίαρχη εικόνα της χώρας, της κοινωνίας και των επιφανών της, όλων αυτών που χρόνια τώρα ακκίζονται στο γυαλί ως σημαντικοί και θολώνουν τα μάτια των γελαστών παιδιών της: φτήνια, θόρυβος, γελοιότητα, εκδικητικότητα, ανέξοδη μαγκιά της μασημένης τσίχλας και όλα τα μπασμένα στην πίστα, για να μονοπωλήσουν το χορό που προφανώς δεν είναι ζεϊμπέκικο, αλλά ένα τσιφτετέλι διαρκείας. Ο κόρδακας των επιτυχημένων. Που λες ότι θα κρατήσει στον αιώνα τον απάντα και δεν θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ σ’ αυτή τη χώρα , ωραίοι σαν Έλληνες σ’ αυτή την επικράτεια. Κάθε λεπτό και μία παραβίαση για το καθετί. Κι ένας διαρκής βιασμός του μυαλού, της καρδιάς, της ψυχής. Κι ύστερα, ψάχνεις να βρεις τους θύλακες του νερού σ’ αυτό το σεληνιακό τοπίο, τις φυσαλίδες του αέρα στο βυθό, για να ανέβεις μαζί τους στην επιφάνεια, ψάχνεις τις ερημικές ατόλες που απέμειναν καθαρές από τη ραδιενέργεια αυτού του πυρηνικού χειμώνα.
Και τότε αποφασίζεις ότι θα πατήσεις επιτέλους το off στο γυαλί και θα βγεις έξω, στους μεγάλους δρόμους και τον αέρα, που θα φυσάει επιτέλους. Στη βροχή που θα γίνει το νιψονανομηματαμημονανοψιν που αναζήτησες απεγνωσμένα στις κρήνες τις ζωής σου, ακόμα και αν λάξευσε οριστικά στην ψυχή σου εκείνη τη φουτουριστική αποστροφή: “all these moments will be lost in time, like tears in the rain”. Στον ήλιο που θα σε ζεστάνει με αγάπη για τη ζωή και έρωτα για το θαύμα της. "Στα πρόσωπα που αγάπησες και γίνανε θυρίδες στα σκοτάδια".
Τότε αποφασίζεις πως στη γιορτή που έρχεται δε θέλεις πια να μπαίνεις στο ένα μαγαζί και να βγαίνεις από το άλλο, δε θέλεις να πιεις άλλους όρθιους καφέδες δίπλα στους χάιδες της πόλης με το μετρητοίς βλέμμα και τις πιστωτικές τσέπες, δε θέλεις τα διατακτικά ρεβεγιόν των αντιπροσώπων της ζωής σου, στην τηλεόραση. Μόνο να φύγεις, να πάρεις τους ανοιχτούς δρόμους με τραγούδια οξυγόνο στο αυτοκίνητο, με το Let Love In του Cave στα ηχεία και τον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ στην οροφή, να φύγεις και να έχεις ανοιχτά τα παράθυρα, για να μπαίνει το πρωινό ή το δειλινό του χειμώνα, τα σπαρμένα χωράφια, οι μοναχικές ελιές στα υψώματα, οι βοσκοί που κρυώνουν όρθιοι μ’ ένα ραδιόφωνο στα χέρια, τα αγάλματα στις πλατείες των ξεχασμένων χωριών, οι γέροι στα έρημα καφενεία. Να φύγεις και να βρεθείς σ’ ένα μοναχό χωριό στις πλαγιές του Βερμίου ή του Χολομώντα, σε μια παραλία, όπου η αρχαιότητα θα έχει τον ήχο του κύματος, την αφή της υγρής άμμου και τη μυρωδιά της θάλασσας. Να σταθείς σε μια ακτή στο Dunquin ή το Sagres, στο Cabo da Roca, στο Ortegal, στο Κερί, όπου θα συναντήσεις τον πατέρα Ωκεανό και τα ανεμόβροχα παιδιά του, να κατηφορίσεις τρέχοντας τα βουνά γύρω από το Salzburg - ‘‘εκεί νιώθεις ελευθερία, στα βουνά’’- να περπατάς ήσυχα στα στενά του St. Germain σφυρίζοντας τον ουρανό πάνω από το Παρίσι και ενοχλώντας τους μανιακούς δαίμονες του σύμπαντος.
Να φύγεις και να τους αφήσεις πίσω.
Και τη μέρα που θα ξημερώνει η γιορτή και αφού τα μεσάνυχτα διαβάσεις δυνατά Παπαδιαμάντη, Καρούζο, Ντίκινσον και Τσάτουιν, να ψάξεις μια ήσυχη εκκλησία, σε μια ανύποπτη πολίχνη, δίχως μεγάφωνα και άλλα εμπορικά και να ξημερώσεις μαθαίνοντας πως "υπάρχει ένα φως που δε σβήνει ποτέ".
Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης, Η τρυφερή σοφία - Κείμενα για την περιπέτεια του καθημερινού (σελ 101-103), Εκδόσεις Εντευκτηρίου, Θεσσαλονίκη 12.22
E-keimena.gr Ιστότοπος για την Ελληνική Γλώσσα στην εκπαίδευση και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο. Αγαπητοί φίλοι, Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση, για κάθε ενδιαφερόμενο. Από την άποψη αυτή Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή. Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον γνωρίσουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι. Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση: e.keimena[at]yahoo[teleia]gr Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.
|
Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 24 Δεκέμβριος 2023 11:53 |
Παιδείας μετέχοντες
Εμφανίσεις Περιεχομένου : 5615705