τελευταία ενημέρωση 04 Ιουνίου 2017

Tamara de Lempicka, “Printemps”, 1930, Private collection, U.S.A.

If blood will flow when flesh and steel are one

Drying in the colour of the evening sun

Tomorrow's rain will wash the stains away

But something in our minds will always stay

Perhaps this final act was meant

To clinch a lifetime's argument

That nothing comes from violence and nothing ever could

For all those born beneath an angry star

Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall

Like tears from a star like tears from a star

On and on the rain will say

How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall

Like tears from a star like tears from a star

On and on the rain will say

How fragile we are how fragile we are

How fragile we are how fragile we are

Sting, “Fragile”

Μια ωραία πεταλούδα

κι ένας τυφώνας

Πριν από κάποιες μέρες βρέθηκα να περιμένω στους διαδρόμους ενός ελληνικού νοσοκομείου. Ένας δικός μου άνθρωπος, φίλος από βράδια όπου οι παρέες περιδιαβαίνουν ανέμελα στα λεπτά και τις ώρες, βρέθηκε εκεί από μια δύστηνο ή και διεστραμμένη μοίρα, για να δώσει έναν δικό του αγώνα ζωής. Πράγματα που δεν τα λες ακριβώς ανθρώπινα, γιατί και οι περιστάσεις που τον έστειλαν εκεί, αλλά πολύ περισσότερο και οι συνθήκες τις πρώτες ώρες σ’ έναν εφημερεύοντα χώρο νοσηλείας κάθε άλλο παρά προσιδιάζουσες ήταν σε μία χώρα που θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Συνθήκες απλώς τριτοκοσμικές και να παρακαλάς να μην αξιωθείς κάτι παρόμοιο, να μη ζήσεις δηλαδή όλο αυτό που αποτελεί δοκιμασία για όλους τους μηχανισμούς επιείκειας, αντοχής και ανοχής που έχεις αναπτύξει με τα χρόνια σ’ αυτή τη χώρα. Να μη σου τύχει. Μερικά πράγματα μας ξεπερνούν, ακόμη και ως φαντασία και σκέφτεσαι πως αυτοί είμαστε, αυτό είναι το δέμας και το ύψος μας και η αξία μας. Ένα γυμνό σώμα πάνω σε ένα φορείο να περιφέρεται στους διαδρόμους, να παραμένει σταθμεύον για να το τομογραφήσουν, εκτεθειμένο στα άσεμνα μάτια του καθενός, στην αρρώστια του καθενός, στη νοσηρή περιέργεια που τρέφεται από τις ιστορίες τρόμου και φαντασίας των όποιων μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης. Και οι γιατροί οι άνθρωποι να κάνουν ό,τι μπορούν, και οι γιατροί οι άνθρωποι να έχουν παραιτηθεί κουρασμένοι μέσα σε όλο αυτό. Όσοι ζήσουν κι όσοι δεν τα καταφέρουν.

Και για μια στιγμή να μένεις με το βλέμμα κολλημένο εκεί, καθηλωμένο από το εύθραυστο της ανθρώπινης κατάστασης, χαμένο σ’ αυτό που αποτελεί μοίρα, μέλλον, προοπτική, προορισμό, τέλος. Ένα ανεξέλεγκτο πετάρισμα του ματιού εκείνη τη μοναδική στιγμή που συνειδητοποιείς το εύθρυπτο, το φθαρτό, το ντελικάτο μιας ύπαρξης που είναι έτοιμη να σκορπίσει στο φύσημα του ανέμου, «μαλακή σαν το χόρτο» να προσπαθεί να ριζώσει και να κρατηθεί στον άνεμο της ερήμου και στο ρεύμα των ποταμών του Ηράκλειτου, να κρατηθεί στη ζωή που τόσο αγάπησε. Ένα χτύπημα της φλέβας στους κροτάφους, σε μια στιγμή που η ζωή ισορροπεί πάνω από το τρομώδες κενό και αποκαμωμένη πια από τον τόσο αγώνα ζυγίζεται μήπως ήρθε η ώρα να αφεθεί και να πέσει.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι ο μόνος αγώνας που έχει νόημα, ακριβώς λόγω της πιθανότητας τέτοιων οριακών στιγμών, είναι αυτός του να παραμείνεις αξιοπρεπής από την αρχή μέχρι το τέλος, να κρατηθείς σ’ ένα ύψος που ανέπτυξες φτύνοντας αίμα και καπνίζοντας από οδύνη μέσα στο χρόνο, από τότε που συνάντησες τα ανώφελα παίγνια όλων εκείνων που έχτισαν τη ζωή τους πάνω στην επικράτηση και το συμφέρον –τι θλιβερή και ανέμπνευστη λέξη- μέχρι εκεί πού θα συναντήσεις το αδόκητο τέλος, που ακριβώς επειδή δεν το ξέρεις δεν μπορείς να το αφήσεις και στην τύχη του.

Αξιοπρέπεια. Τι παλιομοδίτικη λέξη και πώς ακούγεται σε καιρούς που το φυσικό είναι η απουσία της, που είναι δεδομένο πια πως οι εικόνες μας δεν έχουν καμιά διάρκεια και καμιά αξία μέσα στο χρόνο, γιατί κάποιος κάπου θα επιβάλει ή θα απαιτήσει κάτι άλλο από αυτό που κάποτε αποτέλεσε στοιχείο ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού. Αξιοπρέπεια. Η υπεράσπιση της εικόνας ενός επιθυμητού εαυτού, η κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην αναπόφευκτη αλλαγή και τη διατήρηση μιας ενδότερης των έσω ουσίας. Είμαστε οι εικόνες ενός παρελθόντος που κάποτε ονειρευτήκαμε ως μέλλον.

Έχουν νόημα όλα αυτά; Ναι, μέσα σε μια ζωή που παρουσιάζεται ολοένα και περισσότερο χωρίς νόημα, όπου η ματαιότητα παιανίζει θριαμβικά τη νίκη της: την εξάλειψη, την έκλειψη ή την έλλειψη του όποιου νοήματος. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος»: ο εν πολλαίς μετανοίας περιπεσών Εκκλησιαστής. Πότε το αναφώνησε αυτό και τι σχέση έχει αυτό με όλους εμάς που βρεθήκαμε εδώ στο δικό μας μερίδιο, στο δικό μας κλήρο ζωής; Και τι κουβέντα είναι πάλι αυτή, παρά κάποια που έχει παραδοθεί στο τίποτα, πριν ακόμα αναμετρηθεί μαζί του; Κι από την άλλη, να ζεις τη ζωή όπως τη ζεις και στο τέλος να καταλήγεις σε εκκλησιές και μοναστήρια ή να διακηρύσσεις εκκλησίες και μοναστήρια, κομμάτι ανακόλουθο φαίνεται.

Έχουν νόημα όλα αυτά; Γεννιέσαι πεθαίνεις και αυτό είναι όλο, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Ο χρόνος που λιγοστεύει, η εντροπία που αυξάνει, το γήρασμα του σώματος και η καμία εγκαρτέρηση, τα σημάδια όλα που οδηγούν στο μη νόημα. Αλλά πάλι έτσι θα πορευτείς; Βουλιάζοντας στο μηδέν, πριν καν συναντηθείς μαζί του;

Σε μια ζωή που λιγοστεύει διαρκώς στα νοήματά της, βρες, φτιάξε και επινόησε εσύ το νόημα, τη σημασία, την αξία. Βρες τις εικόνες σου, αυτές που συνιστούν την ουσία σου και φύλαξέ τες από άσεμνα μάτια, χυδαίους υπολογισμούς, γελοίες υποκρισίες, ανάξιες επιλογές. Θα πρέπει να μπορείς να κοιτάζεις τους άλλους στα μάτια, και αν μπορείς, να πορεύεσαι ευθυτενής στους δρόμους των όποιων επιλογών. Περιμένει πολύ σκοτάδι ολόγυρα, για να πάρει σειρά. Το μόνο που απομένει όταν όλα και όλοι ολόγυρα ξεθωριάζουν είναι να αποκτήσεις το δικό σου λαμπερό φως.

Θα το κατορθώσεις;

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

Μπορείτε να ακούσετε τα e-keimena.gr ως "Εκδοχές μιας πολύχρωμης ζωής" στο Κανάλι 6, Λεμεσός, Κύπρος,

κάθε ΔΕ, ΤΡ, ΠΕ, ΠΑ 17.10-19.00, Καθημερινά σε επανάληψη 24.00-01.00 και ΚΥ 07.00-10.00 ως "Μελωδία-Νοσταλγία". Πατήστε εδώ

Giovanni Modesti, Sunrise, Tuscany

e-keimena.gr

Ιστότοπος για την Ελληνική Γλώσσα στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση,

για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον γνωρίσουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[ant]yahoo[teleia]gr

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

τελευταία ενημέρωση

04 Ιουνίου 2017