πράγματα να ξεχάσω και

πράγματα να θυμηθώ

“When I look into your eyes
I can see a love restrained
But darlin' when I hold you
Don't you know I feel the same
'Cause nothin' lasts forever
And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain”

Guns N' Roses - November Rain 

Η χώρα μου. Τα λαμπιόνια από το Νοέμβριο. Οι μελαγχολικές βιτρίνες. Η προσδοκία των Χριστουγέννων. Η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η ανησυχία στους δρόμους και τα βουβά σπίτια. Η κατήφεια. Τα δελτία ειδήσεων. Ο εσμός των Πρετεντέρηδων. Η δυσφορία που ψάχνει την πηγή της προέλευσής της. Η οικονομική κρίση. Οι λαλήσαντες νεόπλουτοι. Η φάρα που πουλάει μαγκιά εδώ και 20 χρόνια. Η έκπτωση του αγοραστικού παροξυσμού. Οι άνεργοι. Η επόμενη χρονιά. Η πραγματική οικονομία. Η παραοικονομία. Η οικονομία των τραπεζιτών και του  χρηματιστηρίου. Η οικονομία των ημετέρων. Ο κλέψας του κλέψαντος. Τα δάνεια. Οι κάρτες. Οι τράπεζες. Η νόμιμη τοκογλυφία. Η νόμιμη βία. Οι ψηφοφόροι έξω από τα γραφεία των βουλευτών. Οι προαγωγοί της πολιτικής. Οι προαγωγοί της γνώσης. Οι προαγωγοί της πίστης. Οι λαοί που έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν (;). Το κράτος όργανο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Το ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος. Τα δικά τους παιδιά. Τα τρωκτικά του κράτους. Η ομερτά των κομματικώς ευνοημένων. Η ομιλία αυτών που δε δικαιούνται να μιλούν. Οι αστυνόμοι. Οι πιστολάδες. Οι ψεκαστές. Το «μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί τους μαργαρίτας τοις χοίροις». Το άνοιγμα της ψαλίδας. Ο επιθετικός μικροαστισμός. Η εκκλησία. Οι παπάδες. Οι δεσπότες. Οι πνευματικοί. Οι μοναχοί. Οι ξεμοναχιασμένοι. Η διαπλοκή. Η διαφθορά. Η δικαιοσύνη. Η πολιτική. Τα κόμματα. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι επαγγελματίες της πολιτικής. Η άμεση δημοκρατία. Ο κοινοβουλευτισμός. Η τετραετίες. Ο πολίτης που δεν υπάρχει. Οι λέξεις που έχασαν το νόημα και τη σημασία τους. Ο Θουκυδίδης: «Καί τήν εἰωθυῖαν ἀντίληψιν τῶν λέξεων ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει». Τα όνειρα: τι χρυσοποίκιλτες κοινοτοπίες. Τα αθλητικά ραδιόφωνα. Η μπάλα. Οι ωρυόμενοι οπαδοί. Τα σαρκοβόρα πρόβατα. Τα απομεινάρια των Ούννων στη χώρα μου. Οι βρισιές. Η αγένεια. Η εποχούμενη επιθετικότητα. Η θρασύτητα. Η επιθετικότητα σε κάθε βήμα και λεπτό. Οι καταπύγοντες μέσοι. Οι ελληνάρες. Οι άντρακλες. Οι χτυπημένες γυναίκες. Τα σκοτεινά μάτια. Η βία του νεόπλουτου. Η επίδειξη του ξιπασμένου. Αυτοί που κάναν λεφτά χρωστώντας σε όποιον τους συναναστράφηκε. Τα «πώς κάνεις έτσι» και τα «μην αγχώνεσαι» τα «χαλάρωσε» και τα «τι θέλεις να πεις». Τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε». Ο δίωρος φραπές. Τα καλωδιωμένα αυτιά. Το msn. Τα sms. Οι αναπάντητες. Τα ακριβά κινητά. Τα χρεωμένα i-pod. Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως του μοιάσουμε. Ο τρόμος προς την ομορφιά. Η αφθονία που δεν άφησε τίποτα όρθιο. Η μπέσα που χάθηκε. Ο «λόγος της τιμής» που δε βρίσκει πια άντρες να στεγαστεί. Η υποκρισία. Η φτήνια. Τα παιχνίδια. Οι εμπαιγμοί. Ο «καθένας και ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του». Οι φίλοι που λιγόστεψαν στις ιδιοτελείς σιωπές. Ο φόβος.

Η μοναξιά.

Η χώρα μου. Ο κρύος αέρας στα χειμωνιάτικα δάση. Τα ψηλά βουνά που ασπρίζουν από χιόνι και αιωνιότητα. Το ήσυχο φύσημα του αέρα ανάμεσα στα φυλλώματα. Η καταχνιά στις πεδιάδες τα βράδια. Οι συννεφιές πάνω από τις θάλασσες του πρωιού. Ο ψαράς τα χαράματα μες στην ομίχλη. Οι ήσυχες επαρχιακές πόλεις. Τα τραγούδια γύρω από τα τραπέζια. Οι ζεστοί καφέδες με γλυκό του κουταλιού. Τα αναμμένα τζάκια. Το κροτάλισμα των ξύλων που καίγονται. Ο αναθρώσκων καπνός. Οι σοκολάτες γάλακτος. Η αξιοπρέπεια. Τα λαμπερά χαμόγελα. Οι λαμπεροί άνθρωποι. Οι υγιείς άνθρωποι. Οι ωραίοι άνθρωποι. Οι λεβέντες. Οι αγάπες που διαρκούν. Το παιδί που λέει «έλα να παίξουμε» και «πού πας;» και «θα πας /«ουλειά;» κι ύστερα αποστρέφει το βλέμμα μη λέγοντας τίποτα. Τα ήσυχα χιλιόμετρα στους δρόμους του χειμώνα. Η βροχή. Το χιόνι. Το φεγγαρόφως το Νοέμβρη. Η προσμονή. Το κόκκινο κρασί. Ο καφές στα άδεια καφέ. Οι άνθρωποι που δε μιλούν πολύ, παρά μόνο αν υπάρχει ανάγκη. Οι ξυλόσομπες. Τα υγρά παντοπωλεία στα έρημα χωριά. Τα κόκκινα μάγουλα. Το χοιρινό με σέλινο. Η σιωπή αυτών που δικαιούνται να μιλούν. Τα ζεστά σκεπάσματα. Τα πατώματα που τρίζουν. Η ησυχία τις νύχτες.

Η συμφιλίωση.

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

Ο ιστότοπος www.e-keimena.gr την εβδομάδα αυτή διαβάζει:

«Από την Ιστορία στην Πράξη» του Howard Zinn

Δείτε και εδώ 1, 2

e-keimena.gr

Ιστότοπος για τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο του Ιστότοπου είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση, για κάθε ενδιαφερόμενο.

 Από την άποψη αυτή

 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

 Απλώς, αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον ανακαλύψουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (ασκήσεις, υλικό διδασκαλίας, κείμενα κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας (προαιρετικά) και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

«Τώρα ανήκει τούτο όχι μόνο στις συνήθειες μου, αλλά και στο γούστο μου – σε ένα κακόβουλο γούστο ίσως; - να μη γράψω τίποτα πια, με το οποίο να μην προκαλείται απελπισία σε κάθε άνθρωπο που βιάζεται. Γιατί «φιλολογία» είναι εκείνη η σεβαστή τέχνη, η οποία προπαντός ένα απαιτεί από το λάτρη της, να παραμερίσει, να της δώσει πίστωση χρόνου, να γίνει σιωπηλή, να γίνει αργή - σαν μια τέχνη χρυσοχόου και τέχνη γνωριμίας της λέξης, η οποία οφείλει να αποπερατώσει μια ακέραια λεπτή, προσεκτική εργασία και δε κατορθώνει τίποτα, εάν δεν κατορθώνει τούτο lento. Όμως, ακριβώς για αυτό είναι αυτή σήμερα περισσότερο αναγκαία από κάθε άλλη φορά, ακριβώς με αυτόν τον τρόπο μας ελκύει και μας γοητεύει τόσο ισχυρά, μέσα σε μια εποχή της «εργασίας». Θέλω να ειπώ: της βιασύνης, της αναξιόπρεπης και κάθιδρης, της κατεπείγουσας εργασίας, που θέλει αμέσως να «τελειώνει», επίσης με κάθε παλιό και καινούργιο βιβλίο: αυτή η ίδια δεν τελειώνει τόσο εύκολα με κάποιο κάτι, διδάσκει να διαβάζουμε καλά, δηλαδή αργά, διεισδυτικά, με προφύλαξη και προσοχή, να διαβάζουμε με ανοιχτές πόρτες, με απαλά δάχτυλα και μάτια… Υπομονετικοί μου φίλοι, τούτο το βιβλίο εύχεται να έχει μόνο τέλειους αναγνώστες και φιλολόγους: μάθετε να με διαβάζετε καλά!»

Φρήντριχ Νίτσε

Απόσπασμα από τον πρόλογο στη ‘‘Ροδαυγή’’

o-mikron:

δίκτυο για τα γλωσσικά θέματα στην εκπαίδευση

συμμετέχουμε και συζητάμε ισότιμα