ΣΤΑ ΞΕΝΑ 2001

(επιλεγμένα ποιήματα)

Πρόβα

Ζούμε καλά

σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο.

Στους ευάερους τάφους

κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι

ενώ φυσάει από παντού ζωή

και μας γεμίζει νιάτα.

Οταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε

γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.

Οι πρόβες συνεχίζονται επ' αόριστον

και μας μικραίνουν

σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας

και παραδινόμαστε

ετοιμοθάνατα νεογέννητα

γεμάτα σφρίγος.

Ζούμε καλά

σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο.

Ποτέ σας δε θα μάθετε

πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος

σε βρέφος

που δεν κλαίει.

-----------------------------------------

Στα ξένα;

Πού τήνε βρήκε αυτός την αγαλλίαση

πώς τάχα δεν τον κυνηγάνε τα σκυλιά

πώς το ποδάρι του δεν είναι πια στο δόκανο

πώς έχει πια, ελεύθερος ερήμου

μπουχτίσει το νερό

πώς έγινε

-δήθεν για ν' αναθρέψει πάλι-

και τα νοστάλγησε όλ' αυτά

σκυλιά και δόκανα και δίψες-

υπαρκτά

μεγάλη ελπίδα να το νοσταλγείς

να μαρτύριο ενώ δεν έχει λήξει.

-------------------------------------------------

Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι

Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι.

Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι

Δεν μας παρηγορεί η υγεία:

μια πλήξη πια,

υγιείς εμείς μόνο να την ευχόμαστε στους συνανθρώπους.

Δεν μας παρηγορούν τα χρήματα:

έχουμε τόσα

που μπορούμε και να τα αγοράσουμε.

Δεν μας παρηγορούν ούτε τα σώματα:

μας παραδίδονται αφειδώς

γιατί το σφρίγος πάντοτε

ποθούσε η σοφία.

Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι.

Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι.

Αυτό μονάχα μας παρηγορεί.

--------------------------------------------

Σκοινάκι

Ήμουν μικράκι

κι όλο έκανα σκοινάκι.

Πηδούσα χαρωπά απ’ τον ένα

στον άλλο και τον άλλον ήχο

ψηλά με το σκοινάκι είχα το νου

αλλά το άφησα

μου έπεσε

στη μέση τ’ ουρανού.

Τώρα ήχο ήχο

στη στρατόσφαιρα

στα αζήτητα

το σκοινάκι

πήρε μαζί του

και τη βαρύτητα.

---------------------------------------------

Ο ενικός, χτυπήματα στην πλάτη

Εδώ γνωρίζω ηλικιωμένους

που αν τους ρωτήσεις απαντούν

και μόνον τ' απαραίτητα

σε μια γλώσσα παλιά

ευγενική σανσκριτική ακατανόητη

κι ύστερα πάλι φυγαδεύονται

στη μερική τους άνοια, μακρινοί.

Πόσα μπορείς να μάθεις απ' τα σπαράγματα

των φράσεων

και σε τι άνθρωπο σοφό μπορείς να εξελιχθείς

απ' τα στεγνά τους μάτια που απλανή θρηνούν

επειδή κώφευσαν

τίποτε απ' όλ' αυτά δε διδαχτήκαν

τα παιδιά τους –

κάτι σφριγώντα κούτσουρα λαλίστατα

που μας κυκλώσαν και παραμονεύουν

με τα ντενεκεδένια δούρεια δώρα

της οικειότητας.

--------------------------------------------------

Τις Κυριακές με Τζέιμς Μποντ

Εδώ τις Κυριακές ίδια ταινία

«Ο Τζέιμς Μποντ εργάζεται στα ξένα».

Στο πρώτο μέρος ο ήρωας

κοιτάζει πεταλούδες κι αερόπλανα θυμάται

φοράει πολύχρωμα φουστάνια

δεν του πολυπάνε

μ' αυτά πετάει ψηλά και μας πυροβολεί

γυναίκες κλαίνε από χαρά

εκείνος τους φωνάζει τ' όνομά του

«Είμαι ο Μποντ»

όταν ανάψει διάλειμμα

μοιράζει σοκολάτες στους διαβητικούς

μετά σβήνει το φως

στο μέρος Βον και πάλι μας πυροβολεί

εμείς είμαστε αθάνατοι

THE END.

Δευτέρα ξημερώματα

βάζει την άσπρη μπλούζα

σκίζει σε πρόχειρα πανιά

τη μαύρη οθόνη

μέχρι την άλλη Κυριακή

σκουπίζει το αίμα.

------------------------------------------

Η δανεική ομορφιά

Όσο γερνάω

τόσο ομορφαίνω

το πρόσωπό μου παίρνει

τα ωραιότερα χαρακτηριστικά

των συνανθρώπων μου

επιτέλους μ’ αγαπούν

το βλέπω καθαρά στο πρόσωπό μου

αγνώριστο

απ’ τα χαρούμενα βασανιστήρια

--------------------------------------------------------

Πρίγκηψ και φτωχός

Έμποροι οφειλέτες άνθρωποι υπερήμεροι

ναυτικοί της ξηράς

συνταξιούχοι της θάλασσας

καλλονές σε απαρχή κατεδάφισης

παντοδύναμοι σε φάση διαδοχής

πιστοί

πιστοί που πολύ πικραθήκατε

άνθρωποι εν γένει στα πρόθυρα

σημαίνει, σήμανε η παύση πληρωμών

αφήστε τον σύνδικο

της πτωχεύσεως

να κάνει τη δουλειά του

ακούστε στα μαλλιά σας

αυτό μου το χάδι:

Περιουσία μας είναι

ό,τι έχουμε χάσει.

------------------------------------------

Ωδή στη χαρά

«Y a d’ la joie»

Charles Trénet

Τους φίλους σας να σκέφτεστε

χωρίς αιτία και μνήμη, έτσι

αμίλητους σκυφτούς να περπατούν

έντονα να τους σκέφτεστε να κλαίτε

μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν και δεν ξέρετε

πώς τον κοιτούν τον κόσμο αυτή την ώρα.

Αυτή την ώρα που δεν κάνετε άλλο

παρά μονάχα σκέφτεστε τους φίλους

είναι όπως όταν απερίσπαστοι

ακούτε μουσική:

αλλά όταν σκέφτεστε τους φίλους απερίσπαστοι

χωρίς να κάνετε άλλο

ακούγεται σιγά

μουσική.

Γιάννης Βαρβέρης, Στα ξένα, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2001

και

Γιάννης Βαρβέρης, Ποιήματα Τόμος Β’ 2001-2013, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2013

Αναδημοσίευση: www.e-keimena.gr