Se nos rompio el amor

de tantos usarlo

de tanto de lo que paso

sin medidas

de darnos por completo a cada paso

se nos qedo en las manos un buen dia

se nos rompio el amor

de tan grandioso

jamas resisti

tanta belleza

las cosas tan hermosas duran pocos

jamas duro una flor dos primaveras

me alimente de ti por mucho tiempo

nos devoramos vivos como fieras

jamas pensamos nunca en el invierno

pero el invierno llega auqe no qiere

una mañana gris

al abrazarnos sentimos un rugido

frio y seco

cerramos nuestros ojos

y pensamos, se nos rompio el amor

de tantos usarloooo.!

se nos rompio el amor

de tantos años

de tanto de lo que paso

sin medidas

de darno por completo a cada paso

se nos qedo en las manos un buen dia

se nos rompio el amor

de tan grandioso

jamas resisti

tanta belleza

las cosas tan hermosas duran pocos

jamas duro una flor dos primaveras

me alimente de ti por mucho tiempo

nos devoramos vivos como fieras

jamas pensamos nunca en el invierno

pero el invierno llega auqe no qiere

una mañana gris

al abrazarnos sentimos un rugido

frio y seco

cerramos nuestros ojos

y pensamos, se nos rompio el amor

de tantos usarlo

Ay, ay, ay, ay! De tanto usarlo

Sé que no se siente

Ay, ay, ay, ay, ay...

Hay un apartamento con ...

Hay un apartamento que aparta

Y desata ...

‘‘Se Nos Rompio El Amor’’

Fernanda y Bernarda de Utrera 

διανθίζοντας το έαρ

Έβρεξε αυτές τις μέρες, όσο έβρεξε και έναν ολόκληρο χειμώνα. Τις νύχτες ο ουρανός παρασκεύαζε τη δροσιά της επόμενης μέρας με ακριβά αρώματα και μυστικά υγρά και καμιά φορά δοκίμαζε πρόωρα τις χημείες του, ανοίγοντας τους κρουνούς μιας ύπαρξης τόσο μα τόσο διψασμένης για λύτρωση ή καθαρμό. Κάτι είναι και αυτό: να ξυπνάς από τον ήχο της βροχής μέσα στη νύχτα, να σηκώνεσαι και να εισπνέεις δροσερή υγρασία, να βλέπεις τα φώτα που επιμένουν στο βρεγμένο δρόμο και να ακούς τη μουσική των σταγόνων, μουσική που άκουγες πάντα ευχάριστα.

Τέτοιες στιγμές το μυαλό βάζει δυναμίτες στις παραδεδομένες (και παραδαρμένες) βεβαιότητες και παίρνει φωτιά από την αγωνία του αείροου χρόνου και τον αγώνα της μηδέποτε πληρωθείσας πληρότητας. Πιο απλά: για όποιον προτίθεται να αναγνωρίσει τα λάθη και τις πλάνες του, ο κόσμος θα ακροβατεί πάνω στη μοναδική στιγμή του να αλλάξει τη ζωή του ή να τη συνεχίσει πανομοιότυπη και αύριο, αλλάζοντας απλώς πλευρό στη ζεστή κουβέρτα των ψευδαισθήσεών του.

Ή αλλιώς: ο ύπνος επιμηκύνει τη ζωή, γι’ αυτό και ο κόσμος θα ανήκει στους ηλίθιους. Οι έξ-υπνοι θα καταλαβαίνουν τόσα, ώστε να μετατρέπονται σε δυστυχισμένες συνειδήσεις, στο μέτρο που διαρκώς θα αντιλαμβάνονται την ατέλεια ή την προβληματικότητα και διαρκώς θα προδίδονται από την ανεπάρκεια των όποιων δράσεων.

Ο κόσμος δεν είναι πάντα στο χέρι σου και έχεις ανάγκη τους άλλους, για μια πράξη της προκοπής.

Κατά τα άλλα η αδημονία μιας Άνοιξης σε πληρότητα είναι διάχυτη στον αέρα, αδημονία γι’ αυτό το άνοιγμα των πραγμάτων, του καιρού και της φύσης, άνοιγμα και υπόσχεση για μια επιτέλους ζωή στον πολιτισμό των Σαββατοκύριακων αλλά και των πορτοκαλί απογευμάτων. Ώρες που παίρνει κανείς τα πόδια ή το αυτοκίνητο και περιπλανιέται στα χωράφια, στα βουνά, στους δρόμους και στις έρημες παραλίες, μ’ έναν Vivaldi σφηνωμένο στο μυαλό ή μ’ ένα ατέρμονο lounge να διαλύει τους μύες και να ξεσφίγγει τα δόντια. Τι άλλο άραγε θέλει ο άνθρωπος, πέρα από μερικές στιγμές ηρεμίας, λίγον ορίζοντα ανοιχτό, μια παύση από τη μέριμνα, κάποια επαφή με τη γη, ένα κομμάτι ψωμί και τυρί;

Σύννεφα που κυνηγιούνται στον ουρανό, το ξετύλιγμα από τα φύλλα των δέντρων, η χλόη που την παρατηρείς να μεγαλώνει ανύποπτα μέρα με τη μέρα (όπως όλοι άλλωστε), εξορμήσεις σε δασικούς δρόμους με το φως να παίζει στις φυλλωσιές, ατελείωτες παραλίες με καθαρό βάθος και ακίνητα καράβια, υψώματα πολύχρωμα απ’ όπου ο Βαν Γκογκ οικονόμησε τη ζωή του, πετρίτες στον ουρανό και διάχυση του φωτός. Το φως, το φως, το φως που αυτουργεί. Ο δράστης των περιστάσεων.

Τα Αιγαιοπελαγίτικα, η Σάνη, η Σωζόπολη, η ακτή της Καλογριάς, το Πόρτο Κουφό, η Ουρανούπολη, η Βαρβάρα, το Κελί, τα Πυργαδίκια, η Μεταμόρφωση, η Κουτσούφλιανη, το Αρκοχώρι, τα Πηγάδια τότε και τώρα και πάντα, μέχρι το τέλος του μετρήσιμου χρόνου.

Ακούγονται κάπως αυτά στους καιρούς των αστικών περιπτύξεων και της λεγόμενης κρίσης, αλλά το ζήτημα είναι πως το τσιμέντο ήταν πάντα εκεί, στο μυαλό, και η κρίση είναι πια ο κλονισμός από την επίγνωση του πώς θα έπρεπε να ζεις και πώς τελικά έζησες. Και το ζήτημα είναι πια να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αυτόν που χάθηκε μέσα στην αυταπάτη των αλαζονικών σου βεβαιοτήτων, να βρεις το κάλλος ενός κάλλιστου κόσμου που περιμένει βασανιστικά τα χρόνια για να ανακαλυφθεί, να αναγνωριστεί, να δικαιωθεί, να ανθίσει.

Μέχρι το τέλος του μετρήσιμου χρόνου.

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

e.keimena@yahoo.gr