να φύγεις και να τους αφήσεις πίσω

“Take me out tonight
Because I want to see people and I want to see life
Driving in your car
Oh, please don't drop me home
Because it's not my home, it's their Home,
and I'm welcome no more”

The Smiths: There's A Light That Never Goes Out

Αναρωτιέσαι πόσες ακόμα γιορτές θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις στη ζωή σου και για πόσες

αναμονές να αδημονείς. Ωραία αναμφίβολα η αναμονή των ωραίων. Αλλά για ποιο λόγο αλήθεια το ταξίδι προς την επιθυμία είναι πολλές φορές ανώτερο από την ίδια την πραγμάτωση της; Γιατί η αναμονή είναι κάποτε πιο γλυκιά από την έλευση; Ίσως γιατί η πικρή εμπειρία μιας προβλέψιμης κατά τα άλλα ζωής λέει πως μετά την πραγμάτωση θα έρθει η φθορά, η παρακμή, η εντροπία, το τέλος. Και γιατί η πραγμάτωση της επιθυμίας είναι σχεδόν πάντα και καταστροφή του αντικειμένου επιθυμίας. Τι είδους δημιουργικότητα επέρχεται σταθερά μέσα από το ανικανοποίητο; Όταν το τέλος του ονείρου δημιουργεί αμέσως το όνειρο που θα το διαδεχτεί;

Ξέρεις ότι στο μέτρο που επιθυμείς, που θέλεις, που βούλεσαι, που σχεδιάζεις, που ερωτεύεσαι, είσαι ακόμη ζωντανός. Και ότι δε ζεις, όταν υπολογίζεις, όταν επιβουλεύεσαι, όταν φθονείς την ζωή που θα ήθελες να έχεις, αλλά υπήρξες άτυχος, αδύναμος, λίγος, άτολμος και μικρός για να την έχεις. Όταν ζεις τη ζωή μέσω αντιπροσώπων (την οθόνη της τηλεόρασης ας πούμε) ή όταν διαμαρτύρεσαι διαρκώς για τη δυστυχία της ζωής σου, δίχως να κάνεις μία – έστω - κίνηση για να την αλλάξεις.

Βλέπεις από τη μια λοιπόν, αυτό που συνιστά την κυρίαρχη εικόνα της χώρας, της κοινωνίας και των ‘‘επιφανών’’ της, όλων αυτών που χρόνια τώρα ακκίζονται στο γυαλί ως σημαντικοί και θολώνουν τα μάτια των γελαστών παιδιών της: φτήνια, θόρυβος, γελοιότητα, εκδικητικότητα, ανέξοδη μαγκιά της μασημένης τσίχλας και όλα τα μπασμένα στην πίστα, για να μονοπωλήσουν το χορό που προφανώς και δεν είναι ζεϊμπέκικο, αλλά ένα τσιφτετέλι διαρκείας. Ο κόρδακας των επιτυχημένων. Που λες ότι θα κρατήσει στον αιώνα τον απάντα και δεν θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ σ’ αυτή την κοινωνία και δε θα γίνουμε κράτος ποτέ σ’ αυτή τη χώρα. Κάθε λεπτό και μία παραβίαση για το καθετί. Κι ένας διαρκής βιασμός του μυαλού, της καρδιάς, της ψυχής. Κι από την άλλη ψάχνεις να βρεις τους θύλακες του νερού σ’ αυτό το σεληνιακό τοπίο, τις φυσαλίδες του αέρα στο βυθό, για να ανέβεις μαζί τους στην επιφάνεια, ψάχνεις τις ερημικές ατόλες που απέμειναν καθαρές από τη ραδιενέργεια του πυρηνικού τους χειμώνα.

Και τότε αποφασίζεις ότι θα πατήσεις επιτέλους το off στο γυαλί και θα βγεις έξω, στους μεγάλους δρόμους και τον αέρα που θα φυσάει επιτέλους. Στη βροχή που θα γίνει το νιψονανομηματαμημονανοψιν που αναζήτησες απεγνωσμένα στις κρήνες τις ζωής σου, ακόμα και αν λάξευσε οριστικά στην ψυχή σου εκείνη τη φουτουριστική αποστροφή: “all these moments will be lost in time, like tears in the rain”. Στον ήλιο που θα σε ζεστάνει με αγάπη για τη ζωή και έρωτα για το θαύμα της. ‘‘Στα σώματα που αγάπησες και γίνανε θυρίδες στα σκοτάδια’’.

Τότε αποφασίζεις πως στη γιορτή που έρχεται δε θέλεις πια να μπαίνεις στο ένα μαγαζί και να βγαίνεις από το άλλο, δε θέλεις να πιεις άλλους όρθιους καφέδες δίπλα στους χάιδες της πόλης με το μετρητοίς βλέμμα και τις πιστωτικές τσέπες, δε θέλεις τα διατακτικά ρεβεγιόν των αντιπροσώπων της ζωής σου, στην τηλεόραση. Μόνο να φύγεις, να πάρεις τους ανοιχτούς δρόμους με τραγούδια οξυγόνο στο αυτοκίνητο, με το Do You Love Me? του Cave στα ηχεία και τον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ στην οροφή, να φύγεις και να έχεις ανοιχτά τα παράθυρα, για να μπαίνει το πρωινό ή το δειλινό του χειμώνα, τα σπαρμένα χωράφια, οι μοναχικές ελιές στα υψώματα, οι βοσκοί που κρυώνουν όρθιοι μ’ ένα ραδιόφωνο στα χέρια, τα αγάλματα στις πλατείες των ξεχασμένων χωριών, οι γέροι στα έρημα καφενεία. Να φύγεις και να βρεθείς σ’ ένα μοναχό χωριό στις πλαγιές του Βερμίου ή του Χολομώντα, σε μια παραλία, όπου η αρχαιότητα θα έχει τον ήχο του κύματος, την αφή της υγρής άμμου και τη μυρωδιά της θάλασσας. Να σταθείς σε μια ακτή στο Dunquin ή το Sagres, στο Cabo da Roca, στο Ortegal, στο Κερί, όπου θα συναντήσεις τον πατέρα Ωκεανό και τα ανεμόβροχα παιδιά του, να κατηφορίσεις τρέχοντας τα βουνά γύρω από το Salzburg, ‘‘εκεί νιώθεις ελευθερία, στα βουνά’’, να περπατάς ήσυχα στα στενά του St. Germain σφυρίζοντας τον ουρανό πάνω από το Παρίσι και ενοχλώντας τους μανιακούς δαίμονες του σύμπαντος.

Να φύγεις και να τους αφήσεις πίσω.

Και τη μέρα που θα ξημερώνει η γιορτή και αφού τα μεσάνυχτα διαβάσεις δυνατά

Παπαδιαμάντη, Καρούζο, Ντίκινσον και Τσάτουιν, να ψάξεις μια ήσυχη εκκλησία, σε μια ανύποπτη πολίχνη, δίχως μεγάφωνα και άλλα εμπορικά και να ξημερώσεις μαθαίνοντας πως ‘‘υπάρχει ένα φως που δε σβήνει ποτέ’’.

Υ.Γ (05-12-2010): Τη δύσκολη αυτή περίοδο, όπου είναι δυνατό, αγοράστε ελληνικά.

Δώστε δουλειά στους δικούς σας ανθρώπους, φίλους, γείτονες, συγγενείς ή γνωστούς.

Ο Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ‘‘Κ’’, το Δεκέμβριο 2009)

Ο ιστότοπος www.e-keimena.gr την εβδομάδα αυτή διαβάζει

την ποιητική συλλογή:

«Έλικας Φανταστικού Ελικοπτέρου» του Μιχάλη Παπαδόπουλου

Δείτε και εδώ

e-keimena.gr

Ιστότοπος για τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο του Ιστότοπου είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση, για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Απλώς, αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον ανακαλύψουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (ασκήσεις, υλικό διδασκαλίας, κείμενα κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας (προαιρετικά) και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

«Τώρα ανήκει τούτο όχι μόνο στις συνήθειες μου, αλλά και στο γούστο μου – σε ένα κακόβουλο γούστο ίσως; - να μη γράψω τίποτα πια, με το οποίο να μην προκαλείται απελπισία σε κάθε άνθρωπο που βιάζεται. Γιατί «φιλολογία» είναι εκείνη η σεβαστή τέχνη, η οποία προπαντός ένα απαιτεί από το λάτρη της, να παραμερίσει, να της δώσει πίστωση χρόνου, να γίνει σιωπηλή, να γίνει αργή - σαν μια τέχνη χρυσοχόου και τέχνη γνωριμίας της λέξης, η οποία οφείλει να αποπερατώσει μια ακέραια λεπτή, προσεκτική εργασία και δε κατορθώνει τίποτα, εάν δεν κατορθώνει τούτο lento. Όμως, ακριβώς για αυτό είναι αυτή σήμερα περισσότερο αναγκαία από κάθε άλλη φορά, ακριβώς με αυτόν τον τρόπο μας ελκύει και μας γοητεύει τόσο ισχυρά, μέσα σε μια εποχή της «εργασίας». Θέλω να ειπώ: της βιασύνης, της αναξιόπρεπης και κάθιδρης, της κατεπείγουσας εργασίας, που θέλει αμέσως να «τελειώνει», επίσης με κάθε παλιό και καινούργιο βιβλίο: αυτή η ίδια δεν τελειώνει τόσο εύκολα με κάποιο κάτι, διδάσκει να διαβάζουμε καλά, δηλαδή αργά, διεισδυτικά, με προφύλαξη και προσοχή, να διαβάζουμε με ανοιχτές πόρτες, με απαλά δάχτυλα και μάτια… Υπομονετικοί μου φίλοι, τούτο το βιβλίο εύχεται να έχει μόνο τέλειους αναγνώστες και φιλολόγους: μάθετε να με διαβάζετε καλά!»

Φρήντριχ Νίτσε

Απόσπασμα από τον πρόλογο στη ‘‘Ροδαυγή’’

o-mikron:

δίκτυο για τα γλωσσικά θέματα στην εκπαίδευση

συμμετέχουμε και συζητάμε ισότιμα