Ρούσσος Βρανάς Να νικήσουμε τη φτώχεια Να νικήσουμε... ... τη φτώχεια. Με αυτό το πρόταγμα, οι ηγέτες των πλουσιότερων χωρών του κόσμου συναντιούνταν πριν από ακριβώς δέκα χρόνια στη Νέα Υόρκη για να θέσουν τους «στόχους της χιλιετίας» για τη μείωση των ανισοτήτων έως το 2015. Και κατέληγαν στην κοινή διακήρυξή τους: «Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε την ανάπτυξη μια πραγματικότητα για όλους και να προστατεύσουμε όλη την ανθρωπότητα από την ανάγκη». Σήμερα πια, ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από τον ιό του ΑΙDS έχει μειωθεί σημαντικά, αλλά 55 εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών εξακολουθούν να υποφέρουν από τον υποσιτισμό και 3,5 εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο. Παρά τα επιμέρους ικανοποιητικά αποτελέσματα, αυτοί οι ηγέτες παραδέχτηκαν τις προάλλες πως δεν πρόκειται να πιάσουν τους στόχους τους κάτι που ήδη γνώριζαν και πριν από πέντε χρόνια. Τι σημαίνει... ... όμως να είναι κανείς φτωχός τον εικοστό πρώτο αιώνα; Οι δυσκολίες αρχίζουν ήδη από τους ορισμούς. Φτώχεια. Απόλυτη; Ή σχετική; Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θεωρούνται φτωχοί εκείνοι που το εισόδημά τους είναι κατώτερο από το 50% - 60% του μέσου ευρωπαϊκού. Στις ΗΠΑ και στον αναπτυσσόμενο κόσμο παίρνουν ως κριτήριο ένα ποσό εισοδήματος εκφρασμένο σε δολάρια. Σύμφωνα µε τον ΟΗΕ, το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν µε λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα μειώθηκε από 46% το 1990 σε 27% το 2005. Όμως, όπως επισημαίνει ο Ζεράρ Μοατί στην εφημερίδα «ΛεζΕκό», η φτώχεια δεν είναι µόνο χρηματική υπόθεση. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Αµάρτια Σεν ορίζει τη φτώχεια ως τη στενότητα των δυνατοτήτων των ανθρώπων να επιλέξουν τη ζωή τους. Και από αυτόν τον ορισμό προέκυψε πληθώρα δεικτών (κατάσταση των γυναικών, υγειονομικές συνθήκες, εκπαιδευτικό επίπεδο, κ.λπ.) τους οποίους συνεκτιμά ο ΟΗΕ και καταρτίζει µε αυτούς τον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης. Οι μετρήσεις... ... όμως δεν φτάνουν, όταν λείπουν οι πολιτικές. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αναφέρει ο Ζεράρ Μοατί, είναι η Γαλλία: οι άστεγοι φαίνεται να είναι «ασύλληπτοι» από τις γαλλικές στατιστικές (και όχι µόνο από τις γαλλικές). Την ίδια ώρα, παντού στην Ευρώπη, αδιευκρίνιστος παραμένει ο πραγματικός αριθμός των ανέργων, που κρύβεται πίσω από τις επίσημες στατιστικές. Γι’ αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους, λέει ο γάλλος αρθρογράφος, αν εφαρμόζαµε τους «στόχους της χιλιετίας» και στις πλούσιες χώρες, θα διαπιστώναμε πως η ακραία φτώχεια δεν είναι κάτι που θα πρέπει να ανησυχεί µόνο τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η πολιτική... ... βούληση είναι σημαντικότερη από τις μετρήσεις. Πώς θα μπορούσε ο κόσμος να απαλλαγεί από την ανάγκη; Αν ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο µε τον οποίο οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση, η απάντηση μοιάζει πολύ απλή. Ο κόσμος της φτώχειας θα μπορούσε να εκλείψει αν αυτές οι ηγεσίες έδειχναν την ίδια εντυπωσιακή και συντονισμένη πολιτική και χρηματοδοτική αποφασιστικότητα που έδειξαν και για τη σωτηρία του κόσμου των τραπεζιτών.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, 27-09-2010 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4596135 Αναδημοσίευση: www.e-keimena.gr
|