Μουσική - Τα Μονοπάτια, οι Ιστορίες των Τραγουδιών | |
Τρίτη, 22 Νοέμβριος 2016 01:40 | |
ANOTHER BRICK IN THE WALL (PART II) PINK FLOYD 1979
https://www.youtube.com/watch?v=9mS7ly4dP5o
Το κλασικό ροκ τραγούδι «Another Brick In The Wall (part II)» αποτελεί το δεύτερο –και πιο δημοφιλές- μέρος μίας τριλογίας τραγουδιών με τον ίδιο τίτλο, που περιλαμβάνεται στον ιστορικό δίσκο των Pink Floyd «The Wall», που κυκλοφόρησε το 1979.
Το «TheWall» άντλησε την έμπνευσή του από την εξοντωτική, από κάθε άποψη, περιοδεία των Pink Floyd για το δίσκο «Animals». Η τεράστια επιτυχία που είχε γνωρίσει το «Dark Side Of The Moon» (1973) και το «Wish You Were Here» (1975) παγίδεψε τους Pink Floyd, οι οποίοι μετατράπηκαν άθελά τους σε ένα συγκρότημα αρένας. Εκεί που ήταν συνηθισμένοι να παίζουν μπροστά σε μερικές εκατοντάδες, τώρα πλέον οι συναυλίες τους προσέλκυαν πολλές χιλιάδες κόσμου. Η παλιά μαγεία μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού, που ήταν πλέον απρόσωπο, είχε χαθεί.
Η ηγετική μορφή του συγκροτήματος, ο Roger Waters βρέθηκε σε αδιέξοδο και τελικά βγήκε εκτός εαυτού. Έπρεπε, λοιπόν, να κάνει μία ενδοσκοπική «βουτιά» στον εαυτό του και, μέσω της αυτοκριτικής, να μπορέσει να ξαναγίνει αυτός που ήτανε κάποτε. Από τον Ιανουάριο του 1978 απομονώθηκε και μέσα από διεργασίες αυτοκριτικής, μίσους, αλλοτρίωσης και πολλές φορές αυτολύπησης με τάσεις αυτοκτονίας, συνειδητοποίησε ότι η συμπεριφορά του ήταν κακή και ότι όσο η καριέρα του έπαιρνε την ανηφόρα τόσο μεγάλωνε το «εγώ» του.
Έτσι, μέσα από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του και συγκλονισμένος από τις πράξεις του, έβγαλε αυτόν τον κύκλο οργισμένων τραγουδιών που αποτέλεσε το magnum opus του, το έργο ζωής του: το άλμπουμ «The Wall», το οποίο ήταν η προσωπική του εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό. Παράλληλα, όμως, ήταν και μια σχεδόν αυτοβιογραφική διήγηση για τη σχέση του με τη μητέρα του, την παράνοια του εκπαιδευτικού συστήματος -μια κρεατομηχανή που μετατρέπει τα παιδιά σε άβουλα πλάσματα-, την προδοσία της πρώην γυναίκας του, αλλά και τη σύγκρουσή του με την αδηφάγο μουσική βιομηχανία. Καθοριστικό ρόλο στην ηχογράφηση του άλμπουμ διαδραμάτισε ο παραγωγός Bob Ezrin. Ήταν αυτός που είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει παιδική χορωδία στο «Another Brick In The Wall (Part II)». Η σχολική χορωδία δεν άργησε να βρεθεί: ήταν του Islington Green School, ενός σχολείου που βρισκόταν κοντά στα Brittany Rows Studios του Λονδίνου, όπου γινόταν η επεξεργασία των ηχογραφήσεων.
Εκείνη την εποχή το σχολείο βρισκόταν σε μία κατάσταση αλλαγής. Η διεύθυνση του σχολείου προσανατολιζόταν να προωθήσει έναν πιο προοδευτικό τρόπο διδασκαλίας, λιγότερο προσκολλημένο στους τύπους. Υπό αυτό το πρίσμα, διορίστηκε ως δάσκαλος μουσικής ο Alun Renshaw, ο άνθρωπος που ανέλαβε τη χορωδία του σχολείου και την καθοδήγησε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του «Another Brick In The Wall».
Ο Alun Renshaw δεν ήταν ένας συνηθισμένος καθηγητής. Τον είχε προτείνει στο Islington Green School ο μουσικός επιθεωρητής του Δήμου λέγοντας ότι πρόκειται για έναν χαρισματικό καθηγητή που κανένας δεν έπαιρνε το ρίσκο να τον προσλάβει. Όταν το σχολείο πήρε τελικά το ρίσκο, δεν ήξερε τι το περίμενε… Συχνά τα μαθήματα ήταν παράξενα, τόσο παράξενα που μερικές φορές έβαζε τα παιδιά να χτυπάνε τους τοίχους και να ακούσουν τον ήχο που έβγαζαν. Ο ασυμβίβαστος κύριος Renshaw πάντα έψαχνε τρόπους για να διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες των μαθητών. Έτσι, όταν μία συνηθισμένη ημέρα εμφανίστηκε ο μηχανικός ήχου Nick Griffiths και μετέφερε την επιθυμία των Pink Floyd να «δανειστούν» τη χορωδία, ο Alun Renshaw άδραξε την ευκαιρία και πήρε τους μαθητές του στο στούντιο. Όταν όμως είδε τους στίχους για μια στιγμή σκέφτηκε ότι ίσως θα έπρεπε να γυρίσει πίσω και να ενημερώσει τη διεύθυνση του σχολείου. Ήταν όμως πολύ αργά για να υποχωρήσει κι επιπλέον ήξερε ότι τέτοια ευκαιρία δεν θα του ξαναπαρουσιαζόταν. Έτσι αποφάσισε να συνεχίσει κανονικά τη διαδικασία.
Τη χορωδία αποτελούσαν 23 παιδιά ηλικίας μεταξύ 13 και 15 ετών αλλά στο τραγούδι ακούγονται σαν να είναι πολλά περισσότερα, γιατί οι φωνές τους ηχογραφήθηκαν 12 φορές η μία πάνω στην άλλη. Οι Pink Floyd ζητήσανε από τα παιδιά να μην τραγουδήσουν σαν σχολική χορωδία, αλλά σαν να ήταν σε μια αυλή. Αφού τα παιδιά ολοκλήρωσαν το δικό τους μέρος, δεν τους επιτράπηκε να ακούσουν το υπόλοιπο τραγούδι κι έτσι έφυγαν απογοητευμένα που δεν μπόρεσαν να ακούσουν το σόλο του κιθαρίστα David Gilmour.
Απογοητευμένοι, όμως, έμειναν και οι δάσκαλοι, οι οποίοι δεν χωνέψανε ποτέ το γεγονός ότι τα παιδιά τραγουδήσανε ένα τραγούδι-ύμνο στον αντικομφορμισμό και που καταφέρονταν κατά της εκπαίδευσης! Λέγεται μάλιστα ότι η διευθύντρια του σχολείου έγινε έξαλλη και απαγόρευσε έκτοτε στα παιδιά να εμφανιστούν οπουδήποτε.
Το τραγούδι «Another Brick On The Wall» το έγραψε ο Waters με βάση τις απόψεις του σχετικά με τη βασική εκπαίδευση. Ο «τοίχος» αναφέρεται στην απομόνωση και τον τοίχο που έχτισε ο Waters όταν κλείστηκε στον εαυτό του. Τα τούβλα ήταν τα γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή του και που τον ώθησαν να χτίσει αυτόν τον τοίχο. Ένα από αυτά τα τούβλα ήταν και οι καθηγητές του. Ο Waters μισούσε τους καθηγητές που είχε στο Γυμνάσιο, γιατί ένιωθε ότι ενδιαφέρονταν περισσότερο να κρατήσουν τα παιδιά ήσυχα και πειθαρχημένα παρά να τα διδάξουν ή να τα εμπνεύσουν.
Το 1982 ο δίσκος The Wall, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Alan Parker (ο ίδιος που σκηνοθέτησε και το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» και τον «Πυρετό της Δόξας»), με κύριο ηθοποιό τον μουσικό Bob Geldof των Boomtown Rats.
ΠΗΓΕΣ: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης, http://www.tralala.gr/another-brick-in-the-wall-part-ii-pink-floyd/ & https://el.wikipedia.org/wiki/The_Wall https://el.wikipedia.org/wiki/Another_Brick_in_the_Wall
Αναδημοσίευση:
|
|
Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 22 Νοέμβριος 2016 19:49 |
Παιδείας μετέχοντες
Εμφανίσεις Περιεχομένου : 5628373