Pieter Bruegel the Elder, Winterlandschap met schaatsers en een vogelval

(Winter Landscape with Skaters and a Bird Trap), 1565, Kunsthistorisches Museum, Vienna

Το soundtrack μιας ήσυχης ζωής

Track 01: Koop - Island Blues. “Hello my love /It's getting cold on this island /I'm sad alone /I'm so sad on my own /The truth is /We were much too young /Now I'm looking for you /Or anyone like you”.

Προπαραμονή Χριστουγέννων, όταν σκέφτεσαι ακόμα νοτισμένα νησιά του Ιονίου ή χειμωνιάτικα φεγγαρόφωτα στη Σαντορίνη. Κομμάτια ζωής που έρχονται από το καλοκαίρι, αλλά έχουν τη δύναμη και τη λανθάνουσα μελαγχολία του χειμώνα. Τίποτα βαρύ ωστόσο, τίποτα αδιάφορο. Διακριτική υπόκρουση στους μεγάλους ανοιχτούς δρόμους, δίχως κανένα πρόγραμμα, καμιά μέριμνα για το πού θα πας και τι θα βρεις εκεί που θα πας. Κάτι θα βρεις. Ουρανός συννεφιασμένος κι ένα νευρωτικό ψιλόβροχο να χτυπάει πεισματικά στα τζάμια. Το αυτοκίνητο χύνεται στην εθνική, ο αέρας σιωπηλός στο αμάξωμα και μόνο αυτό το ήσυχο μπλουζ να γεμίζει τα μάτια. Κυρίως αυτά.

Track 02: Makali - Il Faut Du Temps Au Temps. “Et s'il le faut, je veux bien croire /Tous mes défauts dans un tiroir. /Ce qu'il nous faut, un coup un boire... /Allons nous noyer dans tous les bar’’.

Παραμονή Χριστουγέννων, πρωί. Είτε στην αριστερή πλευρά περπατάς είτε στη δεξιά, είσαι στο Παρίσι και αυτό αρκεί για να βρεθείς πέραν του Καλού ή του Κακού, πάνω από τη μικρότητα, το φθόνο, τη λύσσα των μικρόψυχων σκοπών. Αυτούς τους άφησες πίσω. Στο μετρό όλες οι φυλές του Θεού και η μοίρα που τους έκανε να σηκωθούν ξημερώματα για να ζήσουν, στο Trocantero πρωινό με νευρικά γκαρσόνια, στο St. Germain θα αγοράσεις κονιάκ από το ’70, θα δεις τη φιγούρα του Σαρτρ να φεύγει βιαστικά από το Café de Flores και σε μια περίκλειστη πλατεία στο έκτο διαμέρισμα θα ακούσεις ένα ακορντεόν να παίζει τον «Ουρανό πάνω από το Παρίσι».

Track 03: Μάνος Αχαλινωτόπουλος – Σκεπαστή αγορά.

Παραμονή Χριστουγέννων, μεσημέρι. Στη Θεσσαλονίκη το αδιαχώρητο στους δρόμους, με κατάσταση που θυμίζει κάτι από Νέο Δελχί, Κάιρο ή έστω την εμποροπανήγυρη του Αγίου Μάμαντος. Ο κόσμος της Εγνατίας και ο κόσμος της Τσιμισκή. Δύο κόσμοι που κοιτάζονται, ανταλλάσσουν βλέμματα, αλλά δεν συναντιούνται. Faraway, so close. Και στη μέση η Μοδιάνο και το Καπάνι. Τρως βρώμικα, με όλη την τσίκνα από την εποχή του Ομήρου, με όλη τη σκόνη από τη μεγάλη έκρηξη ενός μυστήριου σύμπαντος. Και παρόλ’ αυτά σου αρέσει. Γυφτάκια και τσιγγάνοι βγήκαν παγανιά, κρατώντας στα χέρια τους το beat ενός μεθυσμένου κόσμου.

Τα Βαλκάνια με τους ήχους του Πανός.

Track 04: Fred Astaire - Cheek to cheek.“Heaven, I’m in heaven /And my heart beats so that I can hardly speak /And I seem to find the happiness I seek /When we’re out together dancing cheek to cheek”.

Παραμονή Χριστουγέννων, απόγευμα. Στο σπίτι αναμμένο το τζάκι, βιβλιοθήκες με αγράμματα βιβλία (ποιος έμαθε τη ζωή μόνο από τα βιβλία;), η θάλασσα στο βάθος, ο Χορτιάτης, το Πανόραμα, η ακτογραμμή, η Σμαρώ και η Καλαμαριά. Στο ραδιόφωνο σιγανά τα ηχοχρώματα μιας χαμένης εποχής. Ρετρό ευαισθησίες, δηλαδή τόλμη στα χρόνια της χολέρας. Ο κόσμος έχει χάσει από καιρό την αθωότητα του, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορεί να την ξαναβρεί. Δυναμώνεις τη μουσική και αρχίζεις να χορεύεις με τον άλλο άνθρωπο, χωρίς να του γίνεσαι βάρος.

Χωρίς να γίνεσαι βάρος σε κανέναν.

Track 05: Σταμάτης Κραουνάκης – Πετάω. ‘‘Μια αγκαλιά /υπάρχει ακόμα για μένα /φιλιά δοσμένα /στου κόσμου τη μαύρη ερημιά /Πετάω /Ρωτάω /Πού πάει τόση αγάπη /μετά’’.

Παραμονή Χριστουγέννων, βράδυ. Η νύχτα πέφτει νωρίς και τα κάλαντα αραιώνουν. Χιόνι στο Βέρμιο και από τη σοφίτα ενός σπιτιού κοιτάς την υπόλευκη πεδιάδα. Η ζωή σου αλλάζει απλώς γιατί μεγαλώνεις. Αυτό είναι όλο. Ή το δέχεσαι και μεγαλώνεις ωραίος, χωρίς οχληρούς θρήνους και άλλα ανώφελα ή πλακώνεσαι στα μπότοξ, στο βάψιμο των μαλλιών, στις πλαστικές, στα ξεμεινεμένα τσουλούφια που ανεμίζουν πάνω στο κάμπριο, παριστάνεις κάτι που δεν είσαι και γίνεσαι περίγελος των δυσσεβών μειρακίων της αγοράς. Μεσάνυχτα θα διαβάσεις δυνατά Παπαδιαμάντη «ενώ ο βορράς εφύσα και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζε…», Μπόρχες «ευτυχισμένος όποιος δεν επιμένει ότι έχει δίκιο, γιατί κανείς δεν έχει ή έχουν όλοι», Ντύλαν Τόμας «Do not go gentle into that good night…».

Track 06: Chip - In my life. “I will be searching for the sun / For the sun / I was young / In my life / Your star ascends / You will find / Your guiding light / And you could say.”

Ανήμερα των Χριστουγέννων, πρωινό με μια εξαιρετική ησυχία. Ας ηρεμήσουν όλοι επιτέλους. Hangover μιας αναγκαστικής ευτυχίας για τους μεν και κούρασης για τους δε. Οι μεν γυρνούσαν, οι δε εργάζονταν. Πρωί πρωί οι ξενύχτηδες των σκληρών ποτών και των ταψιών με τα γαρύφαλλα, να τρων νωχελικά μπουγάτσα στην παραλία ή την Αριστοτέλους και από την άλλη τα πρόσωπα του εκκλησιασμού, των φωταγωγημένων εκκλησιών και του βυζαντινού μέλους, που γλυκαίνει τον κρύο αέρα. Roadmovie στους άδειους δρόμους της πόλης. Νομαρχία-Δικαστήρια σε 10 λεπτά και σε αργή κίνηση οι έρημες βιτρίνες, τα κλειστά καφέ, οι άντρες με το μικρό τους γιο κρατημένο από το χέρι και οι γυναίκες με το μωρό στο καρότσι.

Track 07: Jason Mraz - Life is wonderful. “And it takes no time to fall in love /But it takes you years to know what love is /And it takes some fears to make you trust /It takes some tears to make it rust /It takes the dust to have it polished”.

Ανήμερα των Χριστουγέννων, μεσημέρι. Αναθρώσκων καπνός από μια καμινάδα και χιονισμένα βουνά στο βάθος. Από πού είναι αυτό και ποιας χρονιάς; Σε ποιας Dolce Vita τα τελώνια πληρώνεις δασμούς και εξαγοράζεις το χρόνο μιας ζωής; Έφυγες και τους άφησες πίσω. Στο Sankt Wolfgang θα δεις τη λίμνη να αντικατοπτρίζει τα σύννεφα στον ουρανό και θα καταλάβεις ότι τα υλικά της ομορφιάς είναι δυσεύρετα, ακριβώς γιατί είναι απλά.

Κι εσύ συνήθως δε βλέπεις αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου.

Track 08: Cayetano - Fairy Tales.“The day you lie next to me, butterflies in the sky / The other day I hate you more than ever / You are the one, you're nobody, you're everything I care /But I don't know if I'll love you forever.”

Βράδυ παραμονής των Χριστουγέννων. Τα κάλαντα σίγησαν και η μέρα φεύγει αργά. Άνθρωποι σταματούν στα εμπορικά κέντρα και στα μαγαζιά για τα τελευταία ψώνια. Στην παραλιακή της Λεμεσού αυτοκίνητα τρέχουν υπνωτισμένα και τα καράβια στο βάθος, σιωπηλό ντεκόρ ενός ακίνητου κόσμου. Τα φώτα άναψαν στην Αμαθούντα και η Μαρίνα εξακολουθεί να κοιτάζει τη θάλασσα, αλλά δεν τη βλέπει. Θα βρεθείς σ’ ένα καφέ στο κέντρο της πόλης και θα βουλιάξεις στις παλιές πολυθρόνες του. Θα σκεφτείς ότι κι εδώ υπήρξαν άνθρωποι με ανοιχτή αγκαλιά, ακόμη και όταν θα έπρεπε αμφότεροι να υπομείνετε την απουσία. Θα θυμηθείς Γιώργο Θέμελη, «Να ζεις και να μη ζεις. Να απουσιάζεις», θα θυμηθείς ότι η νύχτα έρχεται νωρίτερα εδώ, όπως και το ξημέρωμα, και θα προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς με μια νομαδική φύση για μία ακόμη φορά.

Μέχρι το τέλος του κόσμου.

Track 09: Bobby Darin - Somewhere beyond the sea. “Somewhere beyond the sea, /She's there watching for me. /If I could fly like birds on high, /Then straight to her arms I'd go sailing.”

Δύο μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, πρωί στις 8. Θα φας πρωινό σε ένα ξενοδοχείο στο Salthill και ο αέρας μανιασμένος θα φέρνει τη θάλασσα στο παράθυρο. Αναμμένοι πολυέλαιοι, φωταγωγημένη σάλα και μία ήσυχη αναμονή των ανθρώπων που θα παίξουν στο έργο «Το βέλος του χρόνου και ο Άγιος Σεβαστιανός». Αργότερα θα βγεις και θα πάρεις το δρόμο δίπλα στη θάλασσα, με υγρασία στο 100%, σπίτια με νοτισμένες ξερολιθιές γεμάτες από βρύα, πλοία που περιμένουν να φύγουν για τα νησιά Άραν, κι έναν σκουπιδιάρη που τρέχει η μύτη του και τη σκουπίζει με το αδιάβροχό του. Θα φτάσεις στο Clifden το απόγευμα και θα γευτείς ζεστή σούπα θαλασσινών, που θα γίνει μνήμη και ταυτότητα μιας ζωής.

Track 10: Dean Martin - Melodie d' amour.“Cha cha cha d'amour / Serenade at her window / Shoo shoo little bird / Sing my song of love. / Tell her I will wait / But if she names the date / Tell her that I care / More than I can bear.”

ΠαραμονήΠρωτοχρονιάς. Βροχή από sms και ευχές για το χρόνο που έρχεται. Αν θέλεις να ευχηθείς δε στέλνεις sms. Μιλάς. Για να ακούσει ο άλλος, μαζί με τα λόγια, τους χτύπους της καρδιάς, την πίεση του αίματος, τη χροιά της φωνής και να καταλάβει τι εύχεσαι. Το ρεβεγιόν: άψογα κοστούμια, τουαλέτες, διακριτική μουσική, κλειστή τηλεόραση. Για να μιλάτε. Τι πιο αυτονόητο. Και στην ώρα της αλλαγής του χρόνου κάνε μια πρόποση για την αγάπη που διαρκεί μέχρι το τέλος του κόσμου. Για τα πράγματα που δε έγιναν λεφτά, ιδιοτέλειες, υπολογισμοί, λυκοφιλίες, απληστία, δήθεν και πόζα.

Track 11: Angelo Badalamenti / Tim Booth - The dance of the bad angels. ‘‘What a journey /So hard to describe /Your harbour so small /The ocean so wide /Spin the wheel, spin the wheel /Go wherever she spins /Surrender to this wave that's rolling in - What a feeling under the stars /My body's rotating from Venus through Mars /There's a war going on /between my head and my heart /I wonder how they grew /So far apart’’

Πρωτοχρονιά. Πορεία ανάμεσα σε ήσυχα τοπία, σιτοχώραφα σπαρμένα με υποψία του πράσινου, δέντρα στο βάθος των πεδιάδων και ένα φως εκτυφλωτικό από την καινούργια μέρα. Σε λίγο θα βρεθείς σε μια άκρη του κόσμου. Cabo de São Vicente: “From the edge of deep green sea”. Ο ωκεανός έχει πράσινο χρώμα, στροβιλίζει τα κύματα, σηκώνει ψηλά τις σταγόνες και δεν σ’ αφήνει να δεις μακριά. Κλείνεις τα μάτια στο φύσημα του ανέμου. Ο κάλλιστος κόσμος που σε ξεπερνάει. Πρέπει να το σεβαστείς αυτό. Είναι μέρος του νοήματος της ζωής, μέσα σε μια ζωή που ξεθωριάζει διαρκώς στα νοήματά της.

Track 12: Σταμάτης Κραουνάκης / Λίνα Νικολακοπούλου - Η σωτηρία της ψυχής. Της εξοχής τα πρωινά / θα τα βρούμε ξανά / αγκαλιά στο κρεβάτι / και δεν πειράζει που τόσο νωρίς / θα κοιτάμε χωρίς / να γυρεύουμε κάτι. Της σιγουριάς τα υλικά / είναι λόγια γλυκά / σε κασέτες γραμμένα / γι’ αυτά που ήρθανε τόσο αργά / μα τα πήρε η καρδιά / με τα χέρια ανοιγμένα.

Δεύτερη μέρα Πρωτοχρονιάς. Στο καφέ Florian οι άνθρωποι μιλούν σιγά. Σιγανά και ταπεινά. Γιατί ξέρουν τη θέση τους στο χώρο και γιατί πήγαν εκεί για να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων. Της ζωής. Η Βενετία βουλιάζει. Μετά από χρόνια θα αποτελεί ίσως μία μνήμη για όσους την αγάπησαν πολύ, για το Μάρκο Πόλο και τους άλλους ταξιδιώτες του κόσμου και των κόσμων. Για όλους αυτούς, για μένα και για σας υπάρχει κάτι τελευταίο: υπάρχουν αυτά που χάθηκαν και αυτά που κερδήθηκαν και η απαίτηση να αποφασίσει κανείς με ποια πλευρά θα συνταχθεί. Υπάρχει μόνο επιλογή και τίποτε άλλο. Η Ανθρώπινη Κατάσταση, ως συνήθως. Από τη μια η οικονομία της ζωής και από την άλλη η εντροπία.

Και μια κουβέντα που δεν θυμάσαι πια πού τη διάβασες και πότε:«Παιδιά, παιδιά, γυρίστε πίσω στο φως. Φως και ηδονή και διάρκεια είναι ο κλήρος των ζωντανών».

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

Μπορείτε να ακούσετε τα e-keimena.gr ως "Εκδοχές μιας πολύχρωμης ζωής" στο Κανάλι 6, Λεμεσός, Κύπρος,

κάθε ΔΕ, ΤΡ, ΠΕ, ΠΑ 17.10-19.00, καθημερινά σε επανάληψη 24.00-01.00 και ΚΥ 07.00-10.00 ως "Μελωδία-Νοσταλγία". Πατήστε εδώ

ΥΓ: Γιατί τα Χριστούγεννα

Γιατί ο καθένας έχει μερίδιο στην παιδικότητα, είτε έζησε έντονα μέσα σ’ αυτή είτε δεν την είχε ποτέ ή ακόμη δεν την χάρηκε αρκετά και δεν είναι ποτέ αργά για να την αποκτήσει.

Γιατί ο παλιμπαιδισμός είναι η νόσος των στερημένων και το να χαίρεται κανείς σαν παιδί τα Χριστούγεννα δεν είναι παλιμπαιδισμός αλλά μνήμη.

Γιατί υπάρχει πάντα η ανάγκη να ζήσει κανείς ανέμελος, ακόμα και αν αυτό αποτελεί συνειδητή ψευδαίσθηση.

Γιατί είναι τόση η μέριμνα και η ανησυχία που η ζωή φρικίασε με τον εαυτό της.

Γιατί ο κρίκος που συνδέει τη λαθροβίωση με την επιβίωση είναι η χυδαία ανάγκη.

Γιατί ήρθαμε στον κόσμο και για να χαιρόμαστε και όχι –μόνο- για να αγωνιούμε.

Γιατί κάνει κρύο και ανακαλύπτουμε εκ νέου τη θαλπωρή.

Γιατί υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος να σκηνοθετήσει κανείς εκ νέου τη ζωή.

Γιατί υπάρχουν ακόμα οι πιθανότητες να χιονίσει και να σκεπαστούν τα πάντα. Και κυρίως τα σκουπίδια.

Γιατί τα μικρά χοροπηδούν σαν αρκουδάκια γύρω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και αλλάζουν συνεχώς θέση στα στολίδια.

Γιατί κοιταζόμαστε με τους ανθρώπους μας και επιτέλους τους βλέπουμε.

Γιατί πίνουμε κόκκινο κρασί σε λευκά τραπεζομάντιλα.

Γιατί πηγαίναμε κάποτε στις μητροπόλεις του κόσμου και ελπίζουμε ότι σύντομα θα ξαναπάμε.

Γιατί πεθύμησα ένα καφέ όπου θα κοιτάζω έξω από το τζάμι να βρέχει ή να χιονίζει και τους ανθρώπους να περνούν επιτέλους ανθρώπινοι.

Γιατί στη λειτουργία των Χριστουγέννων βρίσκεις αθώους ανθρώπους, με μαύρα ρούχα και σκαμμένα πρόσωπα.

Γιατί τόσα λαμπιόνια δεν καίνε επί ματαίω και υπενθυμίζουν πεισματικώς ότι υπάρχουν μέσα φώτα και άνθρωποι λαμπεροί που δε σβήνουν ποτέ.

e-keimena.gr

Ιστότοπος για την Ελληνική Γλώσσα στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση,

για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον γνωρίσουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[at]yahoo[dot]gr

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

τελευταία ενημέρωση

21 Δεκεμβρίου 2016