σημειώματα του μήνα - editos |
Συντάχθηκε απο τον/την Administrator |
Πέμπτη, 12 Νοέμβριος 2015 00:00 |
Pablο Picasso - Portrait de Françoise 1946, Picasso Museum, Paris
Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα Υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο Να πάρεις το λεωφορείο Να πιεις καφέ ν’ αποστρέψεις τα μάτια
Από ψεύτικους ουρανούς Πολιτικές εξουσίες Εξουσίες ξυράφια Από ψεύτικους ουρανούς
Η λέξη στο μαχαίρι Τα μυστικά στους δρόμους
Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις Το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου Γυρνάς την τσέπη σου ανάποδα Και προσπαθείς να αποστρέψεις τα μάτια ...
Ποίηση: Γιάννης Κοντός Μουσική: Νίκος Καλλίτσης, 1981
Αμπαλαέα (Paris n’existe pas)
Στον Η. Καραβιώτη
Μια ερώτηση: Γιατί δε γράφεις κάτι;
Μια απάντηση: Τι να πω που δεν το έχει πει η ίδια η πραγματικότητα; Η πληρότητα και το φαντασιακό του πραγματικού έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία, τόσο που κάθε λόγος να φαίνεται χλωμός και λυμφατικός μπροστά στην καλπάζουσα διαστροφή των πραγμάτων και κάθε κουβέντα να ασθμαίνει μισοπεθαμένη προσπαθώντας να περιγράψει τα πράγματα και να τα κατανοήσει.
Ζούμε ένδοξες και ηρωικές στιγμές. Από την ανάποδη πια. Όχι ως ανάταση, αλλά ως κατάβαση και έκπτωση. Η χώρα ελαύνει ακάθεκτη προς την πληρότητα της παρακμής της και τίποτα δε φαίνεται ικανό να αντιστρέψει την πορεία αυτή. Και το γεγονός ότι διαπιστώνουμε την παρακμή και μιλάμε γι’ αυτή και αυτό μια παρακμή είναι, που δεν μας κάνει περισσότερο ουσιαστικούς, τουναντίον, μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στη Μαύρη Τρύπα της ανεπάρκειας και της αδυναμίας.
Για άλλα θα έπρεπε να μιλάμε, άλλα να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε. Τουλάχιστον μια πόρτα εξόδου στο λατομείο που έχουμε καταδικαστεί ως αγαπώντες μια χώρα που δεν αγαπάει κανέναν πια, παρά μόνον τον φαυλεπίφαυλο εσμό αυτών που «είναι στα πράγματα» κάθε φορά και άρα κατά περίπτωση την καθορίζουν. Η χώρα έχει πια γενικευμένο πρόβλημα ηγεσίας: γιατί ηγέτης είναι αυτός που διατηρεί ακέραιη την ικανότητα να αρνηθεί την εξουσία που διαθέτει, που δε νοιάζεται για τη διαιώνισή του στους θώκους που ανέβηκε και κατέχει, που έχει επίγνωση του φθαρτού της θέσης του. Είναι αυτός που κατέχει την εξουσία, αλλά δεν κατέχεται από αυτήν.
Αλλά στη χώρα πια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μια τεράστια έκλειψη του νοήματος. Τόσο στο επίπεδο του δημόσιου λόγου, τόσο στο επίπεδο της δημόσιας πράξης, όσο στο επίπεδο της ατομικής επιβίωσης. Γι’ αυτό και το έχουν ρίξει όλοι στον φραπέ. Οι μισοί ετοιμάζουν φραπέ, οι άλλοι μισοί τον πίνουν. Μεγάλες κουβέντες και βαριά τσιγάρα. Και έχουν γίνει και τα μυαλά φραπέ, κουνημένα από το σεισμό της απουσίας νοήματος και από την έλλειψη οποιασδήποτε ορατής προοπτικής. Και όλοι μαζί κουνούν τους ώμους σε μία κατάσταση σιωπηλού αυτισμού, ακατανόητης για όλους τους απέξω και τόσο φυσιολογικής για όλους τους από μέσα. Τι άλλο θα έρθει και τι άλλο θα συμβεί;
Το χειρότερο απ’ όλη αυτήν την ιστορία είναι η συναισθηματική αφυδάτωση και η νέκρωση όλων των αισθητηρίων που κάποτε σήμαιναν ότι είναι κανείς ζωντανός. Λένε ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, αλλά δε λένε τι να την κάνει κανείς τόση βροχή. Γιατί η υπερβολή παραμένει υπερβολή, ακόμα και αν το μέτρο έχει ήδη ξεπεραστεί. Πόσα να αντέξει ακόμα κανείς; Γιατί και οι παροιμίες έχουν νόημα ως δηκτική παρέκκλιση στην κανονικότητα της ζωής, αλλά χάνουν το νόημά τους όταν η ζωή όλη γίνεται μια ανωμαλία: τότε και αυτές παραμένουν άφωνες, έρημες και ανόητες. Τι να πει κανείς, όταν αυτό που γνώριζε και αυτό στο οποίο εκπαιδεύτηκε μέσα από τόσα επεισόδια και τόσα δυστυχήματα της ζωής είναι πλέον άχρηστο, γιατί το ξεπέρασε η ίδια η ζωή μέσα στη σύνολη εκτροπή της;
Το χειρότερο είναι αυτή η εκπαίδευση στο αλλόκοτο, στο εξωλογικό, στο ανορθολογικό, που φαντάζει πια τελείως φυσιολογικό: οι νεοναζί που προσβάλλουν κάθε έννοια λογικής της ζωής, οι «δεξιοί» που ομνύουν στον υπαρκτό καπιταλισμό μυωπικοί στο τι γίνεται στην ανθρωπότητα σήμερα, οι «δεξιοί» που σταυροκοπιούνται στο εικόνισμα του οικονομικού τους φιλελευθερισμού ιδεολογικοποιώντας τα ψίχουλα ενός προσωπικού πλουτισμού από τραπέζια που δεν τους ανήκουν, οι «αριστεροί» που γραπώθηκαν από την εξουσία και προσβάλλουν κάθε έννοια αριστερού ήθους, οι «αριστεροί» που κλαιν την εξουσία που χάσανε θρηνοκοπώντας για το μέλι που δε χάρηκαν, οι «αριστεροί» οι κλειδωμένοι στον ακκισμό και την ασφάλεια της ιδεολογίας, οι φρενοβλαβείς μια διαδικτυακής παράκρουσης κολλημένοι μέσα στη συνομωσιολογία και την αρρωστημένη αναπαραγωγή κάθε παραδοξολογίας, και ακόμη, οι ομνύοντες σε δικέφαλους και θρύλους, στις σαγιονάρες του γέροντα Παΐσιου, στον όποιο –έξω-από-εδώ θα έρθει για να μας σώσει, στο Ξανθό Γένος, στο Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Και μη χειρότερα. Και μη χειρότερα. Τρεις λέξεις να τις λέει κανείς σαν ξόρκι, μήπως και τα δει όλα μαζί μας το κακό και μας παρατήσει απαυδισμένο από την τόση ενδημική ανοησία.
Αμπαλαέα. Εδώ και χρόνια, εδώ και μήνες η χώρα ζει ένα ατελείωτο «αμπαλαέα». Μονίμως όλοι είναι εναντίον όλων και κάνουν ό,τι καρφωθεί στο άδειο κεφάλι του καθενός. Πρακτικές του γηπέδου: Αίφνης οι οπαδοί στην κερκίδα καταλαμβάνονται από μαζική υστερία κάνοντας ασκήσεις δημιουργικής κλωτσοπατινάδας και, για να διασκεδάσουν την πλήξη τους, για να εκφράσουν την καταπιεσμένη ενεργητικότητα, για να εκτονώσουν τη συσσωρευμένη τους ένταση, αρχίζουν να σμπρώχνονται, να βρίζονται, να χτυπιούνται, να φτύνονται, να τραβιούνται, να αγκαλιάζονται, να κεφαλοκλειδώνονται, να ρίχνουν μπουνιές ο ένας στον άλλο, φωνάζοντας μεγαλειωδώς «αμπαλέα».
Αμπαλαέα. Όποια ετυμολόγηση και αν κάνει κάποιος στη λέξη, χαμένος θα βγει: Έλλειψη ισορροπίας από το “unbalanced”, έλλειψη σταθερότητας και ανοησία από το «αμφι-ήλατος», παρτάλι από το «αμπάλωτος», αγένεια και καφρίλα από το «ανάπαλος» ή απλώς ηχομιμητικά, ως αλαλαγμός αφιονισμένων οπαδών, που βρήκαν αυτόν τον τρόπο να δηλώσουν το οπαδικό τους πάθος. Ιθαγενείς που καμαρώνουν δίκην αθιγγανικών σκέρπανων για τη ρεζερβέ Ελληνοσύνη τους.
Τι μένει μετά από όλα αυτά; Να μείνεις ζωντανός, να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, να θυμάσαι πώς ήταν η ζωή, να κάνεις τη δουλειά σου καλά, να φροντίσεις τους ανθρώπους σου, να περιμένεις, να επιμένεις, να αντέξεις, να μείνεις. Μένοντας ζωντανός, θα μάθεις και τι μένει.
Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης
ΥΓ 13/11/2015: «Μια προσευχή για το Παρίσι». Μα το Παρίσι δε θέλει προσευχές. Είναι ακριβώς οι «προσευχές» που το έκαναν αυτό στο Παρίσι. Το Παρίσι θέλει ορθό λόγο, περισυλλογή και απόλαυση. "We 'll always have Paris". Αλλά εκείνο το Παρίσι ίσως δεν υπάρχει πια και άνοιξε ένας άλλος άγνωστος κύκλος, όπου θα πρέπει να το επινοήσουμε ξανά.
Gilles Caron, Twiggy au Trocadero, Paris, 1967
Το μήνα αυτό τα e-keimena.gr διαβάζουν Στέργιο Βαγγλή, Η ζωή τους μια φάρσα, Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2015
e-keimena.gr
Ιστότοπος για τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας στην εκπαίδευση και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο. Αγαπητοί φίλοι, Το περιεχόμενο του ιστότοπου είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση, για κάθε ενδιαφερόμενο. Από την άποψη αυτή Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή. Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον ανακαλύψουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι. Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση: e.keimena[at]yahoo[dot]gr Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.
τελευταία ενημέρωση 2015, 11 Νοέμβριος 15
e.keimena[at]yahoo[dot]gr
|
Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 22 Νοέμβριος 2015 04:03 |
Παιδείας μετέχοντες
Εμφανίσεις Περιεχομένου : 5615689