Σε σύνδεση τώρα

Έχουμε 24 επισκέπτες συνδεδεμένους
editos
Συντάχθηκε απο τον/την Administrator   
Τρίτη, 28 Αύγουστος 2012 02:00

 

 

 

Carter Goodrich - Life's A Beach

 

 

 

 

Η δίκοπη ζωή

 

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο

κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,

σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο

να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο

κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί

που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...

 

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι

και της αγάπης λόγια φυλαχτό,

για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι

και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,

ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό

με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

 

Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου

και την παλιά τη γνώμη καθενός,

όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου

να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου

και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός

στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

 

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε

οι συμμορίες κι οι βασανιστές

και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε,

μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε

γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,

το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..

 

 

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας

 

 

 

 

 

σημείωμα στο ψυγείο

 

 

το καλοκαίρι δεν είχε θάλασσες πολλές

ούτε καινούργιες

δεν είχε ανθρώπους άλλους και αγνώστους

παρά μόνο ξένους

που γίνονταν σιγά σιγά

δεν είχε διαδρομές που ανακαλύπτουν την έκπληξη σε μια στροφή

την προσμονή για τη θέα των γκρεμών

και την αργή γεύση των ήσυχων βουνών

δεν είχε γριές που πλέκουν με βελονάκι στη ζέστη

τη σοφία και την απόγνωση 

βασιλικούς να τους αγγίξεις

και να τους πάρεις στα χέρια σου

δεν είχε βρεγμένο χώμα

ούτε τη μυρωδιά του

δεν είχε έλλειψη μέριμνας

ούτε μέθη από γεμάτο χρόνο

δεν είχε πολλά

παρά μόνο μια συγκρατημένη κατήφεια

έλλειψη διάθεσης θα μπορούσες να το πεις

που μόλις κρατιόταν για να μη βάλει τα κλάματα

αυτό το καταλάβαινες γιατί όλοι κοίταζαν απλανώς στο βάθος τη θάλασσά τους

κοίταζαν μόνο με τα μαύρα τους γυαλιά

απλανώς καρφωμένοι

πλάνητες ή πεπλανημένοι

τι κοίταζαν τι έβλεπαν ένας θεός ξέρει

και κάθε τόσο βουτούσαν και έκαναν βουτιές

και ήταν τα μάτια τους κόκκινα από την αρμύρα

όταν έβγαιναν

και ήξεραν τα ψάρια

που ποτέ δεν κλαιν

και κείνη η παλιά θάλασσα

που τόσα χρόνια τόσες ιστορίες άκουσε

τόσες εκμυστηρεύσεις

τόσες εξομολογήσεις

λυγμούς

λοιμούς

καταποντισμούς

και τίποτα δεν είπε

μόνο τα κύματα έστελνε

πέρα δώθε πέρα δώθε

νάνι νάνι σώπα σώπα

κοιμούνται πολύ οι άρρωστοι, τα παιδιά και οι πονεμένοι

μόνο τα κύματα έστελνε

πάλι και πάλι

για να ‘χει και η ήττα ανησυχία

όπως και οι νίκες τους

 

 

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

 

 

 

 

Marina Cano - Isla De Muro, Cantabria

 

 

 

 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

 

 

 

 

Τελευταία Ενημέρωση: Τετάρτη, 26 Σεπτέμβριος 2012