σε μια άγνωστη πόλη του νότου

Δρόμος με φανάρια

και μια θάλασσα με ψαροκάικα

και πολλές βάρκες

Μοιάζει τοπίο όμοιο με του Ολιβέιρα

ή του Σαμπρόλ

Που και που

κοιτάζω έξω από το παράθυρο

Βουνά το ατσάλι, μεγάλες χαλύβδινες μπάρες

σιδερόβεργες, φουγάρα

Η ασκήμια, αναλογίζομαι, δεν υπήρξε

ποτέ αποτυχία σε τούτο

τον κόσμο

ούτε η ομορφιά σπουδαιότερη

από ένα ξεχαρβαλωμένο

σαράβαλο

Μα κάποτε είναι ωραία

όταν σαλπάρουν το σούρουπο

οι ψαράδες και τα φανάρια

φέγγουν μες στην ομίχλη

έναν άγνωστο δρόμο

Δεν ξέρω πραγματικά πού βρίσκομαι

ούτε τι μου επιφυλάσσει τούτος ο τόπος

εκτός από θάλασσα, πέτρα και σκόνη

σκόνη και άνεμο

κι ένα αγιάτρευτο αγκομαχητό στο στήθος

να δίνει ρυθμό σε μια πεταμένη ζωή

Σκέφτομαι: Το μόνο που δεν μου χρειάζεται εδώ

είναι η μνήμη

αυτή η συνήθεια να ξαναϋποφέρεις

Ξημερώνει

Τα φανάρια σβήνουν ένα-ένα

μέσα στην πρωινή ομίχλη